نقل 80 حدیث مُسلّم از ائمه اطهار(ع)

حجت‌الاسلام ناصر رفیعی نکات و مصادیق برجسته‌ای از بُعد ولایتمداری و جایگاه علمی حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع)بیان کرده است که در ذیل می‌آید.
حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) مرضی خداست، دین حضرت مورد تأیید امام هادی(ع) بود و امام هیچگاه او را به اسم خطاب نمی‌کردند بلکه ایشان را «یا ابالقاسم!» می‌خواندند. ویژگی ثابت قدم بودن شخصیت حضرت عبدالعظیم(ع) ایشان را شاخص و ممتاز کرده است؛ امام هادی(ع) به وی فرمودند: «خدا تو را ثابت قدم نگه دارد.»
حضرت در زمانی زندگی می‌کرد که موج فرقه‌ها، گروه‌ها و جریان‌های فکری فراوان شده است. افرادی از خاندان اهل بیت(ع) و حتی از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) و حتی بعضا از اصحاب و نزدیکان اهل بیت(ع) از مسیر اهل بیت(ع)، خارج شدند، در چنین شرایطی حضرت عبدالعظیم(ع) تسلیم، مطیع و پیرو محض ائمه اطهار(ع) بودند.
در چنین بحرانی، حفظ دین و تسلیم محض بودن سخت است، ولی عبدالعظیم الحسنی(ع) به محضر امام هادی(ع) وامام جواد(ع) رسیدند و در حضور ایشان اعلام ولایت، دوستی، محبت و اطاعت از ائمه(ع) کردند. حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) حدود 80 حدیث مسلم از ائمه اطهار(ع) نقل کرده است که این ذخیره بسیار با ارزشی است، شخصی به نام حماد رازی از اهالی ری می‌گوید: رفتم خدمت امام هادی(ع)، عرض کردم: آقا! گاهی برای ما مشکلات و سؤال‌هایی پیش می‌آید و دسترسی به شما مشکل است، چه کنیم؟ فرمودند: عبدالعظیم الحسنی پیش شماست، از او سؤال کنید و ایشان مرا به عبدالعظیم الحسنی ارجاع دادند؛ این نشان‌دهنده قطب علمی بودن سیدکریم و این نواده بزرگ امام حسن مجتبی(ع) است.
یکی از ویژگی‌های این شخصیت بزرگوار و محدث بزرگ و عالی مقام عبادت و بندگی اوست، براساس آثاری که در مورد ایشان به رشته تحریر درآمده است می‌توان دریافت مدت زمانی که ایشان در ری بود، روزها را روزه و شب‌ها را با عبادت و نماز سپری می‌کرد و ایامی که در عراق بود، در کنار امام هادی(ع) و امام جواد(ع) همواره مانند جدش امام مجتبی(ع)، در حال ذکر و نماز و دعا و عبادت بود. از همین جا درس بگیریم که ما هم عبد خدا شویم تا پیش خدا مقام داشته باشیم. نسبت داشتن با امام مهم است، اما مهم‌تر از آن این است که انسان در عمل پیرو ائمه(ع) و عبد و مطیع خدا باشد.
دومین ویژگی حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) بخشندگی ایشان است، آن بزرگوار مانند جدشان، اموال شان را با مردم و فقرا تقسیم می‌کردند. این سید عالی مقام مانند جدشان سَخی بودند و مستمند و فقیر را بر نمی‌گردانند. ویژگی سوم این شخصیت بزرگوار و عظیم‌الشأن ادب بود؛ یک روز به مجلس امام هادی(ع) آمدند، همیشه امام ایشان را کنار خود جای می‌دادند. عده‌ای گفتند: چرا امام هادی(ع) او را بر ما مقدم دارد؟ چرا امام هادی(ع) او را آنقدر احترام می‌کند؟ متأسفانه بعضی‌ها حسادت دارند و نمی‌توانند تحلیل کنند. قضایا را امام هادی(ع) شنیدند. روز دیگر تا عبدالعظیم الحسنی(ع) وارد مجلس شد، امام هادی(ع) فرمودند: همانجا جلوی درب بنشین! گفت: چشم! و همانجا نشست و «نه» نگفت! نگفت که من جایم همیشه بالا پیش امام هادی(ع) بوده. همانجا نشست و ادب و احترام کرد.
ولایت عبدالعظیم الحسنی(ع) نسبت به ائمه(ع) مهم‌تر از ولادت او از ائمه(ع) است؛ یک ولادت داریم و یک ولایت؛ بعضی‌ها ولادتشان از پیغمبر(ص) و ائمه(ع) هست اما ولایت ندارند، مانند پسر نوح(ع) که ولادتش از پیغمبر است، ولی ولایت به ایشان ندارد. قرآن می‌فرماید: «إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صَالِحٍ» «او در حقیقت از کسان تو نیست او [داراى] کردارى ناشایسته است»او ارتباطی با تو ندارد.
یکی از ویژگی‌های این سید بزرگوار جامعیت ایشان است؛ این شخصیت آنجا که لازم بود، عبادت می‌کرد، آنجا که لازم بود کتابت کرده و خطبه‌های امیرالمؤمنین(ع) را نوشتند و منتشر کردند. در جایی دیگر زندگی را رها و از عراق کوچ کرده به این منطقه می‌آیند.
آنجا که لازم است کسی نباید بفهمد که شیعه است، تقیه و دینش را حفظ می‌کند. عبادت یعنی هجرت، تقیه، کتابت. در حیطه سیاست با حاکمان زمان خودش درگیر می‌شود و این سفرها برای درگیری‌هایش است، از همه مهم‌تر ولایت و تسلیم بودن ایشان است، چیزی که ایشان را به این مقام رسانده، وقتی انسان به مجموعه توفیقات ائمه(ع) نگاه می‌کند، پی به مقام ایشان می‌‌برد و آنچه او را به این جایگاه رساند و زیارت وی را با زیارت امام حسین(ع) برابر کرد.
هجرت فرهنگی و سیاسی
ویژگی دیگر این شخصیت بزرگوار هجرت فرهنگی و سیاسی ایشان است، عبدالعظیم الحسنی(ع)از کاشانه و خانه اجدادی‌اش، هجرت فرهنگی و سیاسی کرد و به ری آمد برای اینکه دینش محفوظ بماند. حضرت عبدالعظیم(ع) دغدغه دینداری داشتند، اگر می‌خواهیم مانند عبدالعظیم الحسنی(ع) که ولی امام هادی(ع) شد، ولی امام زمان(عج) شویم، باید اطاعت از خداوند و نهراسیدن از سرزنش‌ها و رها نکردن مسیر را در دستور کار خود قرار دهیم.