وظیفه انسان در مقابل دنیا و نحوه قضاوت بین خود ودیگران

پای درس امام علی علیه السلام

وظیفه انسان در مقابل دنیا و نحوه قضاوت بین خود ودیگران

کسانیکه دنیا را خوب آزموده‏ اند،همانند مسافرانى هستند که در سرمنزلى بى آب و آبادى و پر مشقت که قابل ماندن نیست قرار گرفته،وقصد کوچ بسوى منزلى پر نعمت و به ناحیه‏ اى که در آن آسایش و راحتى است‏ نموده ‏اند(اینها براى رسیدن به آن منزل)مشقت هاى راه را متحمل شده‏ اند،فراق‏ دوستان را پذیرفته،سختى مسافرت و غذاهاى ناگوار را با جان و دل قبول ‏نموده‏اند،تا به خانه وسیع خویش و سر منزل قرار و آرامش خود گام نهند.ازهیچکدام از این ناراحتیها و مشکلات در این راه احساس درد و رنجى نمى‏ کنند،هزینه‏ هاى مصرف شده را غرامت نمى‏ انگارند،و هیچ چیز برایشان محبوبتراز آن نیست که آنان را به منزلشان نزدیک و به محل آرامششان برساند.

اما کسانى که به دنیا مغرور شده ‏اند،همانند مسافرانى هستند که درمنزلى پر نعمت قرار داشته،سپس به آنها اعلام مى‏ شود که باید بسوى منزلى‏ خشک و خالى از نعمت‏ حرکت کنند، نزد آنان هیچ چیز ناخوش آیندتر و ناراحت‏ کننده ‏تر از مفارقت آنچه در آن بوده‏ اند و حرکت‏ به سوى ناراحتی هائى که باید تحمل کنند و در آن قرار گیرند،نیست!

پسرم!خویشتن را معیار و مقیاس قضاوت بین خود و دیگران بگیر!پس‏اآنچه را که براى خود دوست مى‏ دارى براى دیگران دوست دار،وآنچه را که براى خود نمى‏ پسندى بر دیگران نیز مپسند ستم مکن!همانگونه ‏که دوست ندارى بتو ستم شود.نیکى کن،همانطور که دوست دارى نسبت‏ به تو نیکى کنند،براى خویشتن چیزى را زشت‏ بدان که همان را براى دیگرى‏ قبیح مى‏ شمارى،به همان چیز براى مردم راضى باش که براى خود مى ‏پسندى‏؛ آنچه نمى‏دانى مگو، اگر چه آنچه مى‏ دانى بسیار اندک است!و آنچه را که‏ دوست ندارى به تو بگویند به دیگران نیز مگو.(نهج البلاغه، نامه 31)